- Była moja!

powróciła do bieżących spraw.
swojej matki - Rainie usłyszała głos komentatora. - Ociera się o nie, żeby
o połączenie z centralą i miłymi słówkami wybłagała połączenie z wozem
- Agent FBI Pierce Quincy.
interesie zarówno dziecka, jak i miasta. W gruncie rzeczy skoncentrujemy się na dwóch
- Mój ojciec... - szepnął. - Mój ojciec...
Policjantka pokręciła głową.
– Owszem.
Przypuszczał, że w centrum operacyjnym zastanie przynajmniej Rainie. Zwykle przychodziła
Quincy przytaknął.
mężczyznę. Inni znajomi Amandy jeszcze go nie znali, ale podobno był bardzo
Sandy zawahała się. Zagryzła dolną wargę. Wiedziała, do czego agent zmierza, i wolała,
- Zaburzenia urojeniowe, mania wielkości - odparł Quincy.
lub Beth. Nigdy ci o tym nie mówiłam. Ile znasz kobiet o imieniu Elizabeth,

- A kiedy zaczęła?

- Chodzi o... Chodzi o Jamiego - wyrzuciła po chwili. -
- Rzeczywiście, posiadłość jest w bardzo złym stanie. - Oriana starała się ukryć niepokój.
temat.
Jeszcze wiele tygodni po samobójstwie matki Gloria usiłowała połączyć w całość rozproszone fragmenty ciemnej strony jej życia. Mimo że sprawiało jej to ból nie do wytrzymania, chciała poznać prawdę. Zdawała sobie sprawę, że jeśli tego nie uczyni, nie będzie w stanie żyć dalej.
- Co powiesz na kolację z grilla?
- Taaak - spytała przeciągłe. - O co chodzi?
- Tylko wspomniał, Ŝe ostatni list, jak i wszystkie inne, napisała ta sama
przepraszam cię.
wybiegnie na ulicę?
- Jak pani słusznie zauważyła, pani Hastings-Whinborough, młodzi mężczyźni wykazują irytującą opieszałość, gdy idzie o kwestię małżeństwa. Proponuję zatem za¬aranżować spotkanie młodych w sposób jak najbardziej nieformalny. Jeśli pani się zgodzi, przywiozę mego bra¬tanka w najbliższy piątek na herbatkę. Będzie miał okazję poznać pani córkę bez składania jakichkolwiek deklaracji. - Zaległa chwila ciszy. - Co więcej, ufam, iż także nieformalne spotkanie może ułatwić wzajemną prezentację, a nawet sprawić, że się polubią. - Lady Helena zawahała się na moment. - Mój bratanek jest człowiekiem nader niezależnym i sam rozporządza swoim losem. Byłoby lepiej, gdyby panna Hastings-Whinborough nie wiedziała zawczasu o celu naszej wizyty. Nie chcia¬łabym jej wprawić w przykre zakłopotanie, jeśli jego lordowska mość nie zaakceptuje kandydatury. Bo nawet ja, droga pani Hastings-Whinborough, nie mogę zmusić go do małżeństwa!
którego pokocha i który będzie ją kochał. Co takiego
- Co właściwie zamierzasz robić? - pytała z ciekawością.
- Chciałem do ciebie zadzwonić. Musimy porozmawiać, ale... nie teraz i nie tutaj.